นักเรียนมัธยมปลายคนนั้นมากับเพื่อนสามสี่คน

เขาไปสั่งกาแฟ บาริสต้ายิ้มทักทาย

“วันนี้รับอะไรครับ”

เด็กหนุ่มบอกเมนูไปสามสี่อย่าง รวมถึงขนมด้วย ท่าทีของคนสองคนนี้ดูก้ำกึ่งระหว่างความสนิทสนมและเหินห่าง คล้ายมีประวัติศาสตร์ชีวิตร่วมบางอย่างที่คนอื่นอาจมองไม่เห็นและไม่อาจเข้าใจ

เมื่อสั่งกาแฟและขนมเสร็จ เด็กหนุ่มยังยืนอ้อยอิ่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์รับกาแฟ พลางบอกให้เพื่อนๆ ไปนั่งที่โต๊ะก่อน เขาจะถือถาดกาแฟและขนมไปให้เอง

เมื่อเพื่อนๆ ผละไปแล้ว ผู้ที่รอกาแฟอยู่ใกล้ๆ จึงเข้าใจ บาริสต้าและเด็กหนุ่มยิ้มให้กัน และขณะที่มือของบาริสต้าสาละวนอยู่กับกาแฟ เขาก็พูดคุยกับเด็กหนุ่มด้วยความอ่อนโยน อย่างน้อยก็อ่อนโยนกว่ากับลูกค้าอื่น

โรงเรียนละแวกนั้น ร้านกาแฟละแวกนั้น ความสัมพันธ์ในละแวกนั้น

เรื่องราวของชีวิตเป็นอย่างนี้ เราพบกัน ข้องเกี่ยวกันด้วยวิธีง่ายๆ ด้วยการเป็นลูกค้า ด้วยการชงกาแฟที่อร่อยที่สุดในโลกให้กับใครบางคนโดยเฉพาะ ด้วยการมอบรอยยิ้มเหนือถ้วยกาแฟ

เด็กหนุ่มอ้อยอิ่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์กาแฟนั้นเนิ่นนาน พูดคุย ยิ้มกว้างสว่างไสวเช่นเดียวกับยิ้มของบาริสต้า แต่มันอาจนานเกินไปสำหรับเพื่อน เพื่อนสองคนจึงเดินมาตาม พวกเขาไม่ได้ตามเฉยๆ แต่ส่งเสียงแซวด้วยบางถ้อยคำที่อาจทำให้เด็กหนุ่มเขิน บาริสต้าผละไป เด็กหนุ่มเดินจากมา เขาไม่ได้ถือถาดกาแฟและขนม ทว่าเป็นเพื่อนของเขาต่างหากที่ต้องทำหน้าที่นั้น ราวคือการลงโทษในคำแซว

ร้านกาแฟมีลูกค้ามาก และบางโต๊ะก็ยังไม่ได้เก็บ หลายนาทีต่อมา บาริสต้าวนเวียนมาเก็บโต๊ะ โต๊ะนั้นโต๊ะนี้ ทีละโต๊ะ ทีละโต๊ะ ทว่าทุกครั้งเขาจะผ่านมาที่โต๊ะของเด็กหนุ่มคล้ายนกบินโฉบผ่านผิวเผิน พลางส่งยิ้มให้

ในที่สุด ก็เป็นเพื่อนของเด็กหนุ่มนั่นเองที่ส่งเสียงเรียกบาริสต้า

“พี่ครับ รบกวนพี่เก็บแก้วนี่หน่อยครับ”

มันไม่ใช่การใช้งาน และไม่ใช่การแซวอีกต่อไป แต่คือการเรียกขาน เป็นการเปิดโอกาส เป็นการบอกใบ้ว่าไม่มีเพื่อนคนไหนอยากกีดกันเพื่อนคนไหนในความสัมพันธ์ใดๆ

บาริสต้ายิ้มกว้าง แล้วพวกเขาก็สนทนากัน

เรื่องเรียบง่าย เกิดขึ้นทุกเมื่อเชื่อวัน มันอาจจบลงเรียบง่ายหรือยั่งยืนชั่วกาลก็ได้ ข้างนอกนั่น ลมพัดแรง พัดต้องผิวน้ำของสระเล็กๆ ที่ประดับประดาร้านอยู่จนผืนน้ำกระเพื่อม ไม่มีใครรู้หรอกว่า พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร กลุ่มเด็กหนุ่มที่มาติวให้กันและกันในร้านกาแฟแห่งนี้จะสอบผ่านและแยกย้ายกันไปร่ำเรียนต่อที่ไหนบ้าง ไม่มีใครรู้หรอกว่า ในอีกสามสิบปีข้างหน้า ใครจะอยู่ที่ไหน และกระทั่งจะมีใครร่วงหล่นจากชีวิตไปแล้วบ้างหรือเปล่า และเมื่อพวกเขาจากไป ความทรงจำถึงรอยยิ้มของบาริสต้าจะยังคงดำรงอยู่ตรงมุมไหนของอดีตอีกบ้าง

บาริสต้าเดินจากไปแล้วเดินกลับมา จากไปแล้วเดินกลับมา และจากไปแล้วเดินกลับมา

การอยากมีชีวิตอยู่อาจเป็นอย่างนี้นี่เอง