วันนี้ร้านปิด คนหนึ่งหายไป อีกคนหนึ่งเพิ่งลงจากแท็กซี่ และกระทั่งเดินขึ้นมาบนฟุตบาทก็ยังทำเองไม่ได้ ต้องให้คนอื่นช่วย

ถัดไปอีกนิด เป็นอาม่าบนคอนโดฯ ที่ดูเหมือนใช้ชีวิตลำพัง แต่ละวันเธอเตร็ดเตร่ตระเวนไปคุยกับคนนั้นทีคนนี้ที เมื่อคู่สนทนาต้องไปทำอย่างอื่น เธอจะถามว่า-จะไปแล้วเหรอ, เสมอ

เธอไม่เคยยอมรับว่าเหงา

ตรงโน้น ลุงที่เคยขี่มอเตอร์ไซค์เอาหนังสือพิมพ์ไปส่งอย่างแข็งขัน เคยทะเลาะกับยามที่ทำหนังสือพิมพ์หาย หลังประสบอุบัติเหตุแล้วก็ได้แต่นอนนิ่งอมโรคดูทีวีไปวันๆอย่างซังกะตาย แผงหนังสือพิมพ์ไม่เหลือหนังสือและนิตยสารต่างๆอีกแล้ว มีแต่ภรรยาปากร้ายที่ขายผลไม้ประทังชีวิตไปเรื่อยๆ

ในซอยแถวบ้าน ชีวิตวนเวียนไปอย่างนั้น เกาะเกี่ยวกันไปอย่างนั้น คล้ายว่าการเกาะเกี่ยวกันและกันจะทำให้ทุกคนรอดพ้น คล้ายว่าใครสามารถเป็นหลักให้ใครได้ คล้ายว่าการเกาะเกี่ยวนั้นมีความหมาย

เพราะอยากกินก๋วยเตี๋ยวเส้นหมี่ใส่หมูสับอย่างเดียวเยอะๆ จึงได้แวะไปในการวนเวียนนี้ มองดู และนึกถึงคำถามแรกที่ผุดขึ้นตอนตื่นนอนเมื่อเช้านี้ว่า, เมื่อไหร่เราจะตาย