คุณคือใคร

เป็นไปได้ ที่คุณจะถามตัวเองอย่างนั้นบ่อยๆ – ว่าคุณคือใคร

บางครั้งคุณก็ไม่รู้ตัวหรอก ว่าคุณนิยามตัวเองด้วยอะไร ด้วยผู้หญิงคนนั้นในค่ำคืนหนึ่ง ด้วยไวน์แดงแก้วนั้นในยามเย็น ด้วยมือเหี่ยวย่นหยาบกร้านของยายผู้ป้อนอาหารคำแรกของชีวิตให้คุณ หรือด้วยใครบางคนที่คุณเกลียดชังแทบดับดิ้น

หลายครั้ง คุณนิยามชีวิตของคุณด้วยความรัก

แต่ก็มีอีกมากครั้งเช่นกัน ที่คุณนิยามตัวตนของคุณด้วยความเกลียดชัง

สองอย่างนี้จะอยู่กับคุณเสมอไปไม่เลือนหาย มันจะผลัดเปลี่ยนกันแสดงตัวในแต่ละห้วงนาทีที่ผันผ่าน คล้ายนักแสดงละครเวทีสองคนผลัดกันขึ้นปราศรัยเพื่อโน้มน้าวใจคุณ

แต่ถึงที่สุด เมื่อถึงสิ้นวัน คุณก็ตอบตัวเองไม่ได้อยู่ดี – ว่าคุณคือใคร

คุณคือใคร – คือคำถามที่มักผุดขึ้นเมื่อคุณไม่ทันรู้ตัว มันเป็นคล้ายเวทย์มนต์ที่เสกอยู่ในผ้าคลุมล่องหนของกาลเวลา หากคุณรู้สึกสบายดี คำถามนี้มักไม่เกิดขึ้น ต้องรอจนบางหนที่คุณรู้สึกคล้ายถูกทอดทิ้ง รู้สึกคล้ายย่ำเท้าเดินไปที่สุดขอบโลก ตรงมุมของจักรวาล เดียวดายและเพ้อคลั่งไปกับพิษไข้ของการดำรงอยู่ เมื่อนั้นนั่นเอง คำถามที่ว่า – คุณคือใคร, ก็จะผุดขึ้นมา

แล้วคุณก็จะเจ็บปวด ดิ่งลึกลงไปในการความพยายามหาคำตอบ

คุณอยากเป็นที่รัก คุณอยากถูกรัก แต่บ่อยครั้งเกินไป ที่คุณเก็บงำความรักนั้นไว้กับตัวราวเป็นสมบัติล้ำค่า ราวกับหากคุณแสดงความรักออกไป ความรักในตัวของคุณจะเหือดแห้ง ห่างหาย และเจือบางจางเบาลงจนกระทั่งไม่หลงเหลืออีกต่อไป

คุณจึงนิยามตัวเองด้วยความรัก แต่ไม่ใช่ด้วยความรักที่คุณมอบให้คนอื่นเท่าความรักที่คุณไขว่คว้ามาจากผู้อื่น

ซึ่งแน่นอน – ไม่เคยจีรังยั่งยืน

แล้วคุณก็เกลียดชังมัน เกลียดชังความไม่จีรังยั่งยืนนั่น ความรักที่โปรยปรายมาคล้ายละอองฝนสีน้ำเงิน หม่นซึม กรีดลึกจนดวงตาของคุณผะผ่าว ความร้อนที่วาบลงอาบแก้มทำให้คุณกระหายหิวยิ่งขึ้น แล้วคุณก็เกลียดชังการไม่ได้รับ จากนั้นคุณก็อาจโทษตัวเอง เกลียดชังตัวเอง ซึมเศร้าไปกับความชิงชังนั้น แล้วให้นิยามกับตัวเอง – ว่า, คุณคือใคร

แต่ไม่ – ทั้งๆที่นั่นไม่ใช่คุณ ทั้งที่คุณไม่ได้มีชีวิตอยู่ในความรักหรือความเกลียด ฝนไม่ได้ตกลงมาเป็นความรัก ลูกเห็บไม่ได้โปรยห่าลงมาเป็นความเกลียด

มันเพียงแต่เป็นสิ่งที่มันเป็น

คุณเพียงแต่เป็นสิ่งที่คุณเป็น

คุณคือใคร

คุณคือคนที่อยู่ระหว่างการอุปโลกน์เหล่านั้น ไม่มีความจริงอยู่สองฟากข้าง แต่ความจริงอยู่ตรงนี้ ระหว่างขั้ว ระหว่างโลกสองฝั่ง พร่าเลือนเหมือนเพ่งมองผ่านม่านน้ำตา

เป็นคุณ

เป็นคุณนั่นเองที่อยู่ตรงนี้ หลังแก้วไวน์กับใครคนหนึ่ง ในค่ำคืนที่ดนตรีกระซิบแผ่วเบา

ในค่ำคืนที่คุณเอ่ยถามด้วยเสียงแหบพร่า – ว่า, คุณคือใคร

และตระหนักเสียแล้วว่า นี่จะเป็นคำถามที่คุณต้องถามตัวเองไปชั่วชีวิต…โดยมีคำตอบเป็นความเงียบ,

เสมอ