อยากให้ผมลองตอบคำถามอะไร ทิ้งคำถามต่างๆ ไว้ได้ ที่นี่ เลยนะครับ
ผมจะค่อยๆ ทยอยตอบครับ
Q : ตอนอายุ 20 พี่หนุ่มเป็นอย่างไรครับ
A : เป็นคำถามที่น่าสนใจมากครับ ขอบคุณมากๆ ด้วยที่ถาม เพราะทำให้ได้ย้อนกลับไปมองตัวเองในวัย 20 ปี อีกครั้ง
ตอน 20 ปี น่าจะอยู่ปีสามในมหาวิทยาลัยนะครับ ปีนั้นเป็นปีที่มีทั้งความสุขและความเศร้าประดังเข้ามา เป็นสองก้อนของความรู้สึกที่ใหญ่โตมากในความรู้สึก
อย่างแรกก็คือ ปีนั้นเป็นปีที่ผมมีฤดูร้อนในแบบที่จะไม่ผ่านมาอีกแล้วในชีวิต มันคือฤดูร้อนของการได้ทำในสิ่งที่รักและมีความสุขอย่างยิ่ง
ก่อนหน้านั้น ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ จะทำอะไรก็เก้ๆ กังๆ เพราะเป็นเด็กที่ขี้อายมากๆ ขี้อายขนาดที่สมัยประถมทนหิวไม่กินข้าวกลางวันเพราะซื้อข้าวกลางวันไม่เป็นอะไรทำนองนั้นเลยครับ
แต่ด้วยความที่รู้ว่า ความขี้อายไม่ใช่เรื่องดีนัก ผมเลยพยายามแก้ไขตัวเองอยู่ตลอดเวลา เช่น ไปพูดในที่สาธารณะด้วยการร่วมทีมโต้วาที ซึ่งแรกๆ ก็หายนะมาก แต่พอได้ค่อยๆ ฝึกฝนไป ในที่สุดอะไรๆ ก็เริ่มเข้าที่เข้าทางดีขึ้นเรื่อยๆ ตอนเรียนปีหนึ่ง ผมเลยไปเล่นละคร โดยเลือกบทที่ไม่เป็นตัวเองอย่างที่สุดเพื่อฝึกการบิดตัวเองไปอีกทางหนึ่ง
แต่ที่พีคมากที่สุดในการเรียนมหาวิทยาลัย ก็คือการไปประกวดร้องเพลง
ผมไม่คิดหรอกครับว่าตัวเองเสียงดีหรือร้องเพลงเก่งอะไรทำนองนั้น แต่อะไรบางอย่างผลักดันให้รู้สึกว่าต้องทำ เลยได้ไปประกวดร้องเพลงในปีสองเทอมสอง
ผลปรากฏออกมาว่า ได้รับรางวัลชนะเลิศ!
นั่นทำให้ผมประหลาดใจ งุนงง แต่ในเวลาเดียวกันก็เติมเต็มความมั่นใจให้ตัวเองหลายชั้นมาก มันทำให้ฤดูร้อนของปีสาม (ซึ่งอยู่ในวัย 20 ปี) เป็นฤดูร้อนที่สวยงามที่สุดในชีวิต ผมได้ร้องเพลง ได้ซ้อมร้องเพลงทุกวัน ได้เล่นดนตรี มีเพื่อนๆ น่ารักๆ ในวง มีทั้งรุ่นพี่ที่คอยแนะนำ และรุ่นน้องที่รักกัน ชวนกันทำโน่นนี่ ได้ไปร้องเพลงตามงานต่างๆ (แม้แต่งานประกวดนางงามอย่างนางสาวเชียงใหม่ – ก็เคยไปร้องนะครับ 555)
ในส่วนของการเรียน ผมก็เริ่มเข้าที่เข้าทางกับสาขาชีวเคมีที่เป็นคนเลือกเองว่าจะเรียน ตอนปีหนึ่ง เกรดร่วงไม่เป็นท่าเพราะต้องเรียนวิชาที่ไม่ชอบด้วย แต่พอได้เข้าเมเจอร์ ได้ทำสิ่งที่สนใจจริงๆ (แม้จะไม่ละเอียดอ่อนกับมันมากนักก็ตาม) ก็ทำให้ได้เกรดดีๆ เกือบทุกตัว ทั้งในคณะและนอกคณะ
พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ วัย 20 เป็นวัยที่ ‘ตัวตน’ เริ่ม ‘ฟอร์ม’ ขึ้นมาอย่างชัดเจน เป็นตัวตนที่เลือกจะสร้างขึ้นมาให้ผสมผสานกับตัวตนเดิม (คือความขี้อายและเก็บตัว) ผมกลายเป็นคนที่เปิดต่อโลกมากขึ้น โอบรับสิ่งใหม่ๆ มากขึ้น และสนุกกับชีวิตมากขึ้น
แต่ในปีเดียวกันนั้นเอง พ่อก็เสียชีวิตกะทันหัน ทำให้ชีวิตพลิกผันไปไม่น้อย อย่างหนึ่งเพราะผมยังเรียนไม่จบ ก็ต้องคิดว่าจะทำอย่างไรกับครอบครัว กับแม่และน้อง ซึ่งกว่าจะกลับมาตั้งตัวได้อีกครั้ง ก็ต้องใช้เวลานานหลายปี ตั้งตัวในที่นี้ไม่ได้หมายถึงฐานะเงินทองนะครับ แต่หมายถึงการตั้งหลักภายใน เพราะหลังจากนั้นก็ซวนเซไประยะหนึ่งเหมือนกัน โชคดีที่ก่อนหน้านั้นตัวตนเริ่มชัดขึ้น เริ่มเปิดต่อโลกมากขึ้น เลยทำให้การต่อสู้เพื่อก้าวเข้าไปสู่โลกใหม่ๆ ไม่ยากลำบากจนเกินไปนัก
นี่แหละครับ วัย 20 ปีของผม ขอบคุณที่ถามนะครับ เลยได้มีโอกาสเล่าและสำรวจตัวเองไปพร้อมกันด้วย 🙂
tomorn.co 