แต่ในโลกแห่งความเป็นจริง สิ่งที่เราควบคุมแทบไม่ได้เลยก็คือ target เพราะแม้เป้าจะตั้งอยู่ตรงนั้น ดูเหมือนมันตั้งอยู่นิ่งๆ แต่แท้จริงมีปัจจัยหลายอย่างทำให้สิ่งที่ ‘ดูเหมือนนิ่ง’ ไม่ได้อยู่ตรงนั้นนิ่งๆจริงๆ อาจมีลมพัด นกบินผ่าน คนวิ่งชน หมอกลง แผ่นดินไหว ทำให้เป้าเปลี่ยนแปลงไปได้อย่างที่เราคิดไม่ถึง

คำว่า target ในที่นี้จึงไม่ต่างกับคำว่า target group หรือ ‘กลุ่มเป้าหมาย’ อันเป็นคำของนักการตลาด มันเป็นเพียง ‘เป้าในจินตนาการ’ ของเราเท่านั้น คือเรา ‘คิด’ ว่าตัวเองเห็นมันอยู่ตรงนั้น แต่มันอยู่ตรงนั้นจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้

การ ‘หมกมุ่น’ อยู่แต่กับ target ซึ่งสำหรับหลายคนคือ ‘ความสำเร็จ’ บ่อยครั้งจึงเท่ากับหมกมุ่นอยู่แต่กับจินตนาการที่ปลายทางเท่านั้น มันจึงไม่ใช่เรื่องเดียวกับการใช้ชีวิตทำงานอย่างเต็มที่

ในอีกฟากหนึ่ง aim ดูคล้ายเป็นสิ่งตรงข้าม เพราะ aim คือสิ่งที่อยู่ข้างในตัวเราเอง เราน่าจะสามารถควบคุมมันได้ เพราะเราคือผู้ง้างเงื้อและเล็งเป้า แต่ก็บ่อยครั้งอีกนั่นแหละ ที่เราควบคุม ‘ใจ’ ของตัวเองไม่ได้ เหมือนตัวเราไม่ใช่ตัวเรา การ aim หรือตั้งมั่นว่าจะใช้ชีวิตให้เต็มที่ เล็งป้าไปอย่างมุ่งมั่น บ่อยหนเราทำไม่ได้เพราะมีความเกียจคร้านหรือปัจจัยหลายอย่างในชีวิตมากำกับควบคุม เช่น ฐานะของเราทำให้เราหาซื้อคันธนูที่มีคุณภาพดีเหมือนคนอื่นเขาไม่ได้ หรือเกิดมามีโรคทางพันธุกรรมที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแอกว่าคนอื่นโดยธรรมชาติ จึงอาจต้องใช้พลังงานเพื่อตั้ง aim ที่มากมายมหาศาลกว่าคนอื่นเพื่อเล็งเป้า

ด้วยเหตุนี้ จะเห็นว่าในชีวิตของมนุษย์นั้น เราแทบจะ ‘ควบคุม’ ทั้ง aim และ target ไม่ได้เลย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เรายังพอควบคุม aim ได้มากกว่า target นิดหน่อย เพราะมันคือการเลือกที่จะควบคุมหรือเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไม่ใช่คนอื่นหรือสภาวะแวดล้อมอื่นๆ

จะเลือก aim / เลือก target / ไม่เลือกอะไรเลย หรือมีความสามารถและความพร้อมที่จะเลือกได้ทั้งสองอย่าง เป็นเรื่องที่แต่ละคนต้องพิจารณาปัจจัยต่างๆในชีวิตของตัวเองกันเอง

แต่กระนั้น นั่นก็ยังเป็นแค่วิธีคิดในแง่ปัจเจกของคนแต่ละคนเท่านั้น ยังมีเรื่องใหญ่กว่านั้นอีกเรื่อง นั่นคือจะทำอย่างไรให้คนมี ‘โอกาส’ ที่จะ ‘ตั้งเป้า’ (aim) ได้พอๆกัน มีคันธนูพื้นฐานที่คุณภาพเสมอกัน หรือมีสิ่งชดเชยสำหรับคนที่กล้ามเนื้ออ่อนแอกว่าคนอื่น ฯลฯ

เพื่อให้การไปถึง target ไม่ใช่เรื่องยากเย็นจนเกินไปนัก