จริงอยู่ ที่ในวัยเด็ก เส้นทางแห่งการเลือกมีไม่มากสายนัก

บางทีอาจเพราะเรายังมองไม่เห็นว่า โลกนี้มีอะไรให้เลือกมากไปกว่าที่เห็นก็ได้ หรือไม่ก็เพราะเราอาจถูกเลือกมาแล้วชั้นหนึ่งโดยผู้ใหญ่ที่พยายาม ‘เลือก’ บางสิ่งเตรียมไว้ให้เราเลือกอีกที ตัวเลือกจึงมีไม่มาก เมื่อมันมีไม่มากนัก เราจึงสามารถตัดสินใจเลือกได้อย่างชัดเจน…ว่าเราต้องการอะไร

และแม้ว่าต่อมาอีกไม่นาน ตัวเลือกที่เราเลือกไว้นั้นจะน่าผิดหวังหรือผิดพลาด เราก็ยังมีเวลาอีกมากมายในชีวิตให้แก้ไข คนที่เป็นเด็กจึงมีความสามารถอย่างหนึ่งที่ผู้ใหญ่ไม่มี,

นั่นคือความกล้าหาญที่จะใช้ชีวิตและทดลองเส้นทางใหม่ๆให้กับตัวเอง

ผู้ใหญ่อาจมีประสบการณ์มากกว่า แต่ก็เป็นไปได้ไม่น้อย ที่พวกเขาจะใช้ประสบการณ์นั้นเป็นเหมือนคุกขังตัวเองอยู่ในกรอบกรงแห่งความจริงที่ตัวเองสร้างขึ้น เพราะคิดว่าประสบการณ์เป็นสิ่งล้ำค่า

สังคมที่มอบอำนาจให้ผู้ใหญ่ มักเป็นสังคมที่เดินวนกลับไปสู่ที่เดิมเสมอ ไม่ใช่เพราะผู้ใหญ่เหล่านั้นจำไม่ได้ว่าเคยมีบทเรียนอะไรมาก่อนบ้าง แต่เป็นเพราะพวกเขาคุ้นชินกับสิ่งที่ประสบการณ์มอบให้ การเดินกลับไปสู่อดีตจึง ‘ง่าย’ และ ‘คุ้นเคย’ มากกว่า

แต่ก็อีกนั่นแหละ ทีละเล็กละน้อย-เราย่อมเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปกับวันวัย อายุขัย การยอมรับ ประสบการณ์ แล้วสิ่งเหล่านั้นก็ผนวกรวมเข้ามาภายใน ทำให้ร่างที่อยู่ข้างใน ใต้เปลือกผิวปลอมๆนี้เปลี่ยนแปลงไปด้วย

มันเปลี่ยนแปลงไปช้าๆ จนแทบไม่รู้สึก เปลี่ยนไปทีละวินาที กับการผลัดเปลี่ยนของเซลล์ใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นภายใต้สถานภาพทางสังคมแบบใหม่ๆ อายุขัยใหม่ๆ ความเป็นผู้ใหญ่ที่ถูกสถาปนาขึ้นใหม่ การยกย่องประสบการณ์เหนือความสด

แต่กระนั้นก็น่าสงสัยว่า-วิธีสร้างเซลล์เม็ดเลือดแดงของไขกระดูกในวันนี้ จะสมบูรณ์แบบเหมือนเมื่อยี่สิบปีก่อนราวกับมันเป็นเครื่องจักรชิ้นเดิมกระนั้นหรือ?

บางทีนั่นอาจไม่ใช่คำถามด้วยซ้ำไป