โลกไม่ได้ง่ายเลย ไม่ว่าเราจะทำอะไร ต่อให้มีเป้าหมายดีงามเพียงใด ก็จะมีคนไม่เห็นด้วยกับเราอยู่เสมอ แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่แต่ละเรื่องจะมีแต่ผู้เห็นพ้องกับเราอย่างเดียว

แต่มีบ่อยครั้ง ที่เราหยิบภาพคนที่ไม่เห็นด้วยกับเรามาทำร้ายและบั่นทอนตัวเองมากเกินจริง

เพราะเอาเข้าจริงแล้ว แม้ในคนที่ไม่เห็นด้วยกับเรา ก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่ได้เห็นด้วยกับเราทั้งหมด บางคนอาจไม่เห็นด้วยกับเราเพียงบางส่วน แต่การสร้างภาพผู้คนเหล่านั้นให้เป็นฝ่ายตรงข้ามกับเรา ที่สุดก็คือการสร้างกับดักขึ้นตามรายทาง

แล้วเราก็หวาดกลัว คิดไปว่าในอนาคตจะต้องเกิดเหตุร้าย

แล้วเราก็ไม่ได้มีชีวิตอยู่ในชั่วขณะนี้ มองเห็นสิ่งที่เป็นจริง ด้วยสายตาที่กระจ่างแจ้ง เหมือนที่ปราชญ์โบราณมากมายเคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เราอาจต้องหันมามองดูผู้คนที่วิพากษ์เราให้ได้ด้วยสายตาที่ถ่องแท้ แล้วในที่สุด เราอาจได้เห็นการสนับสนุนในเสียงวิจารณ์ ได้เห็นความเมตตาในการตำหนิติเตียน ได้เห็นความรักในคำรุนแรง

ในแต่ละเรื่อง แทบไม่มีหรอกที่คนทั้งร้อยจะเห็นค้านกับเราหมด ย่อมมีบางส่วนที่เห็นพ้อง และในบางเรื่อง คนที่เห็นพ้องก็อาจมากกว่าคนที่เห็นค้านด้วยซ้ำ แต่เรามักขยายคำติจนใหญ่โตบดบังความเห็นพ้องชื่นชม บ่อยครั้งจึงเรายักไหล่ให้กับคำชมเล็กๆน้อยๆ และฟูมฟายไปกับคำติที่อาจเล็กน้อยยิ่งกว่า

นั่นจึงคือกับดักที่เราสร้างขึ้นกับดักตัวเอง

ที่จริงแล้ว เราเก็บเกี่ยวกำลังใจจากคนที่มอบดอกไม้ให้เราได้ และในเวลาเดียวกัน ก็สามารถเก็บเกี่ยวการตรวจสอบจากคนที่เห็นค้านเราได้อีกเช่นกัน กำลังใจทำให้เรามีเรี่ยวแรง ส่วนการตรวจสอบวิพากษ์จากเสียงค้านก็เป็นเสมือนกระดาษทรายที่จะขัดถูมุมมองของเราให้เกลี้ยงเกลาเรียบลื่นมากขึ้น

ถูกละ-ชีวิตมิใช่ไร้อุปสรรค แต่ขอให้อุปสรรคนั้นเป็นอุปสรรคที่แท้จริงเถอะ

อย่าเป็นอุปสรรคที่เราเป็นผู้สร้างมันขึ้นมาเองเลย