การหยุดดูเผินๆคล้ายไม่มีความหมายอะไร คล้ายกับไม่มีใครต้องทำอะไร

แต่ที่แท้แล้ว คือการหยุดนั่นแหละที่ได้สร้างความหมายใหม่ให้กับสรรพเสียงที่อึงคะนึงกันอยู่ตรงหน้า

นักดนตรีที่เก่งกาจ คอนดักเตอร์มือฉมัง ไม่ได้วัดกันว่าพวกเขาจะทำให้ตัวเองหรือคนอื่นสร้างเสียงออกมาได้แผดดังหรืออ่อนหวานมากเพียงใด เพราะต่อให้เป็นเสียงที่ดังที่สุดหรืออ่อนหวานที่สุด หากสิ้นไร้ซึ่งการหยุดพักเสียบ้าง เสียงเหล่านั้นก็รังแต่จะเป็นการเปล่งออกมาซึ่งความหนวกหู ไร้จังหวะจะโคน ไร้การเกิดดับ ไร้ช่องว่างระหว่างลูกปัดที่ร้อยกันขึ้นเป็นสายสร้อยเส้นงาม

การรู้จักหยุดในจังหวะที่ควรหยุด จึงทำให้ดนตรีนั้นงดงาม และถึงขั้นสร้างขึ้นเป็น ‘ลายเซ็น’ ของนักดนตรีหรือคอนดักเตอร์ผู้นั้น

มันคือการรู้จักตีความเพลง

การหยุดจึงสำคัญยิ่งกับดนตรี,

และยิ่งสำคัญนักกับชีวิต

ชีวิตที่ไม่รู้จักหยุดหย่อน ห้อตะบึงไปในท้องทุ่งแห่งกาลเวลา อาจคิดว่าตัวเองมีเป้าหมายก็ได้ แต่การควบห้อไปอย่างเร่งรี่ หลายครั้งมันก็ได้ผ่านเลยเป้าหมายที่ควรเป็นไปโดยไม่รู้ตัว

นั่นทำให้มันยิ่งต้องวิ่งวุ่น เสาะหา เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เพราะคิดว่าเป้าหมายยังอยู่อีกไกลนัก และพระอาทิตย์ก็กำลังจะตก

แต่โดยเนื้อแท้แล้ว หากเพียงรู้จักหยุด มองดูหญ้าเขียวที่ระบัดอยู่ใต้เท้า มองดูเงาของเมฆที่ล่องลอยอยู่ในแอ่งน้ำข้างๆ ชีวิตอาจรู้ก็ได้ ว่าที่แห่งนั้นเองคือเป้าหมาย

เป้าหมายไม่ได้อยู่ไกลออกไปที่ขอบฟ้าไหน เป็นเพียงความรีบร้อนเร่งเร้าของตัวเราจากภายในเท่านั้นเอง-ที่พยายามกู่ก้องร้องตะโกนบอกให้ชีวิตวิ่งต่อไปไม่รู้จักสิ้นสุด

การวิ่งไม่ผิด การตะลุยไปให้ถึงขอบฟ้าก็ไม่ผิด แต่ชีวิตก็เหมือนดนตรีเหล่านั้นนั่นแหละ

การเรียนรู้ที่จะหยุดเสียบ้างเป็นเรื่องสำคัญ

ผู้ที่หยุดไม่เป็นย่อมมองไม่เห็นว่าชีวิตคืออะไร เพราะทุกสิ่งจะพุ่งผ่านพวกเขาไปเร็วรี่เหมือนฉากหนังที่พร่าเลือน จนทำให้พวกเขาคว้าจับอะไรไม่ได้ หรืออย่างน้อยที่สุดก็คิดว่าตัวเองคว้าจับอะไรไม่ได้

สำหรับนักดนตรี การรู้จักหยุดในจังหวะที่ควรหยุดทำให้ดนตรีนั้นงดงาม และคือเอกลักษณ์เฉพาะตัวของความงามนั้น

สำหรับผู้มีชีวิตอยู่ในกาลเวลา การรู้จักหยุดในจังหวะที่ควรหยุดเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตงดงาม และคือการสร้างเอกลักษณ์แห่งการเดินทางในชีวิตของพวกเขา

หากการหยุดของนักดนตรีคือการรู้จักตีความเพลง

การหยุดของนักใช้ชีวิตก็คือการรู้จักตีความชีวิต