นี่อาจเป็นเรื่องราวของความรักที่แสนเศร้า หรืออาจเป็นเรื่องลึกลับของความตายและการกลับมาพยายามพรากชีวิตใครอีกคนหนึ่งก็เป็นได้

ชีวิตของผู้คนนั้นแปลกประหลาดและเศร้าสร้อย ไม่มีใครไม่บาดเจ็บเจียนตายเพราะความรัก

เขาเป็นชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลสวย ร่ำลือกันว่า ดวงตาของเขาสวยกว่าดวงตาของใครทั้งโลก และนั่นทำให้หญิงสาวคนหนึ่งหลงรัก

เขาอยากเป็นศิลปิน อยากเป็นนักเขียน แต่ชีวิตของผู้คนเช่นนี้คล้ายต้องคำสาป เขาพยายามเขียน แต่ไม่สำเร็จ ชื่อเสียงและเงินทองไม่ได้เดินทางมาเยี่ยมกราย อย่างหนึ่งเพราะเขาไม่เคยทำงานเสร็จ เพราะเขาไม่เคยเห็นว่างานนั้นดีพอ

เขาต้องพึ่งพิงผู้อื่นอยู่เสมอ ทั้งเรื่องเงินทอง อาหาร และกระทั่งยาที่ใช้เพื่อให้สมองและหัวใจหลอนตัวเอง โดยหวังว่าจะทำให้งานของเขาดีขึ้น

แล้วเขาก็ตกหลุมของมันจนถอนตัวไม่ขึ้น ผู้คนพากันมองเมิน เขากลายเป็นสัตว์บาดเจ็บที่เร่ร่อนตระเวนไปที่นั่นทีที่นี่ที – เพื่อขอความช่วยเหลือ, อย่างหยิ่งทะนง

เมื่อไม่มีใคร เขาจะไปหาเธอเสมอ และเธอก็ไม่เคยบ่ายเบี่ยงขัดข้อง เธอช่วยเหลือเขาทุกเรื่อง ตั้งแต่ที่พักพิง อาหารการกิน เงินทอง และการสนับสนุนทุกด้าน

แต่เขาไม่เคยรักเธอเลย

เป็นเธอต่างหากที่รักเขาอย่างสุดหัวใจ

 

 

ร่างผอมบางของเธอยิ่งผอมบางลงไปอีก เมื่อเธอต้องแบ่งปันทุกสิ่งที่พอจะมีในชีวิตให้เขา เธอยอมอดมื้อกินมื้อเพื่อให้เขามีเงินไปกินเหล้า ซื้อยา และปรนเปรอใครอื่นที่เขาพึงใจ

เมื่อเขาอิ่มและมีพอ เขาจะจากไป จากไปเพื่อจะกลับมา และกลับมาเพื่อจะหายไปจากชีวิตของเธออีกครั้ง

เรื่องราวเป็นเช่นนี้ซ้ำซาก กระทั่งวันหนึ่งเธอทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอบอกกับเขาเป็นครั้งแรก – และครั้งสุดท้าย, ว่าไม่

ฉันจะไม่อนุญาตให้ความบาดเจ็บของเธอทำร้ายฉันให้บาดเจ็บอีกแล้ว 

เขาเร่ร่อนไปนอนริมถนน เขานอนได้ทุกที่ กระทั่งป้ายรถเมล์และเกาะกลางถนน เพียงเพื่อให้เวลาผ่านไปวันๆ เพียงเพื่อจะพบว่าตัวเองหมดแล้วซึ่งความหวังทุกอย่าง เพียงเพื่อจะพบว่า ชีวิตที่ว่างเปล่านั้นคว้างไปอย่างไร้ความหมายใดๆ

เขาโทรไปหาเธออีกครั้ง เพื่อที่จะพบกับความใจแข็งครั้งสุดท้ายของเธอ เมื่อเธอบอกเขาว่า – ไม่

เขาบอกเธอว่า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ถ้าเธอบอกเขาว่าไม่ เขาจะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไป

เธอไม่ตอบ 

สามวันผ่านไป เธอไม่ได้ยินเสียงเขาอีกเลย เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน แต่แล้วตำรวจก็โทรมาหาเธอ เบอร์โทรศัพท์ของเธออยู่ในกระเป๋าของเขา ไม่มีอะไรอื่นอีกในร่างที่ลอยอยู่ในแม่น้ำ มีเพียงเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ตำรวจจึงโทรเรียกให้เธอไปดูเขา

หลังจากนั้น เธอแทบไม่ได้หลับตาลงอีกเลย ทุกครั้งที่นอนลง เธอจะฝัน ฝันถึงเรื่องเดิม เรื่องของการเดินทางยาวไกลเหน็ดเหนื่อยไปตามทางเดินที่มีประตูนับร้อยพันบานให้เธอเลือกเปิด แต่เธอไม่เคยเปิดมันออก เธอเพียงแต่เดินไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงประตูบานสุดท้าย ประตูที่เธอเลือกผลักมันออก

และเขาอยู่ที่นั่น นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง ไม่เคยเงยหน้าขึ้นมองเธอ

เธอจะตื่นขึ้น – พบว่าตัวเองหลับตาไปเพียงไม่กี่วินาที แต่คล้ายความฝันนั้นยาวนาน เหน็ดเหนื่อย และสูบกินพลังชีวิตของเธอไปทีละน้อย

เธอฝันอย่างนั้นทุกคืน ฝันเหมือนเดิม ทุกรายละเอียดไม่แผกแตกต่าง ความผอมของเธอกลายเป็นซูบซีด ดวงตาของเธอขุ่นมัวคล้ายฝ้า คล้ายมีเมฆหมอกสีเทาปกคลุม เหมือนเธอใส่ผ้าคลุมหน้า เหมือนเธอกลายเป็นโครงกระดูก เหมือนเธอกลายเป็นคนตาย เหมือนเธอเหลือเพียงซากร่าง เหมือนเธอกลายไปเป็นซากศพของเขา

เรื่องเป็นไปเช่นนี้ และจะเป็นเช่นนี้เรื่อยไป – กับผู้คนที่ไม่อาจดึงตัวเองขึ้นมาจากหุบเหวแห่งความรักแบบหนึ่งได้

คุณอยากมีความรักเช่นนี้ไหม?