เรื่องเล่าของคุณและของคนอื่นเกี่ยวกับตัวคุณมีทั้งที่สอดคล้องกัน ขัดแย้งกัน ปะทะกัน แต่จะอย่างไรก็ตาม เรื่องเล่าเหล่านั้นได้ก่อตัวกลายเป็น ‘รูป’ ของตัวคุณในแบบต่างๆ มากมาย ตามแต่ว่าคนอื่นจะดูดซับเรื่องเล่าแบบไหนของคุณบ้าง

บางเรื่องเล่าตายไป บางเรื่องเล่าอยู่ยงคงกระพัน บางเรื่องเล่าคุณเกลียดมันแทบแย่ บางเรื่องเล่าคุณรู้อยู่แก่ใจว่าไม่จริง แต่อาจรู้สึกว่า – ก็ดีเหมือนกันนะ คุณเลยปล่อยให้มันมีชีวิตอยู่ต่อไปเรื่อยๆ เพื่อหล่อเลี้ยง ‘รูป’ ของตัวคุณในแบบนั้นๆ เอาไว้

นานเข้า คุณเริ่มสับสนงุนงง ว่าเรื่องเล่าแบบไหนขึ้นรูปตัวตนแบบไหนให้คุณ และตัวตนแบบไหนของคุณมาจากเรื่องเล่าแบบไหน หากนานมาก ที่สุดคุณจะปล่อยเรื่องเล่าเหล่านั้นให้ดำเนินไป ให้มันมีชีวิตของมันเอง

และหากนานพอ ที่สุดคุณจะเข้าใจ ว่ามนุษย์คนหนึ่งไม่ได้เป็นสิ่งมีชีวิตมากเท่ากับเป็นเรื่องเล่า

คุณไม่ได้เป็นสิ่งที่ดำรงอยู่ แต่เป็นสิ่งที่แปรเปลี่ยนไปเสมอ ไม่สิ คุณอาจไม่ได้เป็น ‘สิ่ง’ ด้วยซ้ำ

นี่ไม่ได้จำกัดเฉพาะเฉพาะมนุษย์ที่มีชื่อเสียงเท่านั้น แต่ใครๆ ก็ล้วนแต่เป็นเรื่องเล่าของคนอื่น และคนอื่นก็ล้วนแต่เป็นเรื่องเล่าของเราทั้งสิ้น

เรื่องเล่า – ที่สุดท้ายจะกลายเป็นเพียงการกระเพื่อมของสายลมที่บางเบาเหลือเกิน