การด่าที่หมดจด งดงาม แสบสันต์ และเป็นประโยชน์ ไม่ได้เป็นแค่ศิลปะเท่านั้น แต่ยังต้องมีฐานคิดที่เป็นวิทยาศาสตร์ด้วย การด่าที่ดีต้องถึงพร้อมทั้งข้อมูล การวิเคราะห์ วาทศิลป์ การเลือกเฟ้นศัพท์ที่ใช้

แต่ที่สำคัญก็คือ ข้อเท็จจริงที่จะใช้ด่าต้องถูกต้องแม่นยำด้วย การด่าที่สักแต่ด่าเพื่อสังเวยความสะใจและอวิชชาของตัวเอง มักทำให้หลงลืมไปว่า มนุษย์สามารถด่าคนอื่นด้วยความปรารถนาดีเพื่อให้เป้าหมายของการด่าสูงส่งกว่าแค่การกดเหยียดคนอื่นให้ต่ำกว่าตัวเองได้เหมือนกัน

เวลาเห็นบางคนลากคนที่ตนคิดว่ามีอุดมการณ์ต่างจากตัวเองไปด่าด้วยข้อมูลผิดๆ มั่วๆ สะเปะสะปะ จับต้นชนปลายไม่ถูก เต็มไปด้วยอคติที่อธิบายที่มาที่ไปไม่ได้ ไร้รากทางประวัติศาสตร์ความคิด และใช้ศัพท์ได้ในระดับเดียวกับความวิบัติของตรรกะ

เป็นต้องสงสัยเสมอว่า คนแบบนี้ทนฟังคำด่าของตัวเองยามเสียดเส้นเสียงออกมาทางโพรงปากได้อย่างไร

ที่น่าสงสัยไปกว่านั้นก็คือ แล้วเหล่าเสียงก้องที่สะท้อนความผิดพลาดแห่งการด่าออกมาเป็นคอมเมนต์ ทนรับ สะท้อน และผลิตซ้ำความผิดพลาดเหล่านั้นออกมาได้อย่างไรโดยไร้การไตร่ตรองใคร่ครวญ

การด่าที่ดีจะยกระดับขึ้นเป็นการวิพากษ์เสมอ ส่วนการด่าที่ตื้นเขินมักลดระดับตัวเองลงเหมือนย่ำเท้าลงไปในโคลนเลนจนแม้แต่จะนิยามว่าเป็นการบริภาษก็ยังสูงส่งเกินไป