ครั้งหนึ่ง พระอาทิตย์ตกดินทำแสงหลากสีฉาบฉานท้องฟ้าได้สวยงามเหลือเกิน

ตอนนั้นผมอยู่ที่เคปทาวน์ เมืองริมฝั่งแอตแลนติกที่แอฟริกาใต้

“แอฟริกันซันเซ็ตไง” ใครบางคนกระซิบบอก “รู้ไหม แอฟริกันซันเซ็ต คือพระอาทิตย์ที่ร่วงหล่นลงไปในมหาสมุทรที่สวยที่สุดในโลก”

สีม่วงสวยของแอฟริกันซันเซ็ตทำให้ผมคิดถึงสีม่วงเข้มลึกของพระอาทิตย์ตกดินเมื่อครั้งอยู่บนเรือกลางแม่น้ำโอไฮโอ สีม่วงลึกของวันนั้น แม้ไม่เฉิดฉายหลากสีสันมากเท่าแอฟริกันซันเซ็ต ทว่าก็เป็นสีม่วงเข้มที่ติดอยู่ในความทรงจำของม่านตาเสมอมา

ยามเดินทาง ผมมักชอบมองท้องฟ้าและดวงอาทิตย์ ผมคิดว่าท้องฟ้า ดวงอาทิตย์ และมวลอากาศ ล้วนมีความงดงามของตัวเองที่สัมพันธ์กันอย่างลึกซึ้งกับสถานที่ แอฟริกันซันเซ็ตอาจสวยที่สุดที่แอฟริกา แต่ซันเซ็ตของที่อื่นๆก็มีความงามตามแบบฉบับของตัวเอง

ที่สำคัญ ท้องฟ้าไม่เคยเหมือนเดิม

ท้องฟ้าเคยปิดสนิทด้วยกลุ่มเมฆหนาทึบเหมือนแท่งคอนกรีตหนักเป็นตันลอยอยู่เหนือเมืองเคปทาวน์ในวันที่เครื่องบินเที่ยวกลับของผมจะต้องทะยานขึ้นฟ้า ทั้งที่ก่อนหน้านั้น แสงแดดจ้าแจ่มใสสาดใส่อากาศจนสะอ้านอย่างที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

ท้องฟ้าดับลินก็เคยแปลบสายฟ้าฟาดอยู่ในกลุ่มเมฆสีดำให้ผมเห็น ทั้งที่ฝนดับลินไม่เคยตกหนัก และพายุฝนฟ้าคะนองก็ไม่เคยมาเยือนดับลินนานหลายปี

ท้องฟ้าของสต๊อกโฮล์มอาจมัวหม่นไปด้วยเมฆมืด ทว่าเมื่อมันโปรยสายหิมะพร่างอ้อยอิ่งลงสู่ท้องถนน ก็กลับสร้างสิ่งสวยงามละม้ายนางฟ้าแห่งอากาศกำลังโบกบินขึ้นในท่ามกลางสภาวะเยียบเย็นที่อาจบีบคั้นให้ผู้คนล้มลงตาย

เวลาออกเดินทาง, สิ่งสำคัญที่สุดที่โอบอุ้มเราไว้ก็คืออากาศ เราจะสนุกหรือเศร้า นั่งซึมหรือร่าเริง หลายครั้งขึ้นอยู่กับอากาศล้วนๆ

ท้องฟ้าเศร้าสร้อยยามเย็นที่ชายฝั่งออสเตรเลียตะวันตกเคยทำให้ผมนั่งหม่นละเลียดอากาศอยู่ตามลำพังคนเดียว แต่แปลก, ที่ท้องฟ้ายามเย็น ณ ช่วงเวลาเดียวกันของซานฟรานซิสโกกลับทำให้ผมรู้สึกเริงรื่น

ท้องฟ้าเอื้อให้เกิดสภาพภูมิประเทศ สายเมฆมักลอยเป็นแผ่นบางอยู่เหนือยอดเขา ฝนตกตรงนั้นเสมอ และไม่ตรงตรงนี้เสมอ

เราจึงมีทะเลสาบ ทะเลทราย ทุ่งกว้างหุบเขา โตรกผาที่ประชันหน้ากับทะเลและหาดสีดำนิล

ดินและแดดนั้นสัมพันธ์ชิดใกล้ยิ่งกว่าที่เราเห็น

เมื่อเราออกเดินทาง ท้องฟ้าที่เราเห็นก็ได้ออกท่องเที่ยวไปกับเราด้วย ท้องฟ้าที่เราเห็นจึงไม่เคยเป็นท้องฟ้าผืนเดิม

ดวงตาของท้องฟ้าเพ่งมองเราเพื่อให้เราเฝ้ามองกลับ และย้อนถามตัวเองถึงเป้าหมายแห่งการเดินทางของเรา

ไม่ใช่การเดินทางเพียงครั้ง, ทว่ามาดหมายถึงการเดินทางแห่งชีวิต…